फुल ना फुलाची पाकळी 
यथा राजा तथा प्रजा
येरे माझ्या मागल्या 
रात्र थोडी सोंगे फार 
रोज मरे त्याला कोण रडे 
लंकेत सोन्याच्या विटा 
लाज नाही मना कोणी काही म्हणा, कोणी निंदा कोणी वंदा आमचा निर्लज्जपणाचा धंदा 
लेकी बोले सुने लागे 
लोका सांगे ब्रह्मज्ञान स्वतः कोरडे पाषाण 
वराती मागून घोडे 
वासरात लंगडी गाय शहाणी 
विंचवाचे बिऱ्हाड पाठीवर
शहाण्याला शब्दांचा मार
शितावरून भाताची परीक्षा
सगळे मुसळ केरात 
साखरेचे खाणार त्याला देव देणार 
सुंभा जळाला तरी पीळ जात नाही 
हत्ती गेला शेपूट राहिले 
हलवायाच्या घरावर तुळशीपत्र
हाताच्या कंकणाला आरसा कशाला